Nomad Life - Fuertaventura

It was my last day in the Canary Islands. Two months had passed since I left Poland to escape the winter. Fuerteventura was still warm, although the weather had suddenly changed from warm to “not-so-warm.” The locals started wearing winter jackets, while I just put on a hoodie. Still, the sun was shining brightly, and the only sign of the local winter was a strong, cool wind. The Canary Islands belong to Spain, and in theory, it’s still Europe, but in terms of weather, landscape, and geographical location, it’s closer to Africa.

Two Weeks on the Island

I spent two weeks in Fuerteventura. Why so long? Someone who has been there and knows that apart from the many beautiful beaches (the most beautiful I’ve ever seen), a few volcanic mountains, and a handful of attractions like the lighthouse at the very end of the island, there isn’t much to see. A few days are enough to see everything and relax on the beach.

The island is famous for one more thing: water sports. Plenty of wild, undeveloped beaches, easy access to the ocean, and a windy geographical location make it a great place for all kinds of water sports. There are many places on the island where you can rent equipment for:

  • Surfing
  • Paddleboarding
  • Windsurfing
  • Kitesurfing (increasingly popular)

I followed the trend and dedicated my two weeks on the island to learning how to kite.

A lonely kitesurfer on the beach.

“If you learn to kite in Fuerteventura, you can swim anywhere in the world,” — our instructor and boat captain, Olaf, used to say.

The Last Day

But let’s get back to my last day on the islands. The situation was tense. It was Friday, and the next day I was flying to Madrid. After three lessons, I still didn’t have the skills to swim freely. I wanted to try one last time.

“Guys, can we reschedule the course to 3:00 PM? There’s no good wind in the morning,” Olaf’s voice said over the phone.

Another postponement of my last lesson didn’t bode well. I was hopefully checking WindGuru for better weather conditions, but I trusted our instructors to find a suitable spot.

There’s one thing you need to know about kitesurfing lessons in Fuerteventura: they take place on the open ocean, not by the beach where all the experienced kitesurfers ride. The reason is simple. A kite in the hands of an inexperienced person can lead to serious injury or even death. All it takes is for it to fly into the rocks at full speed. That’s why schools in Fuerteventura prefer to take their students out into the ocean. No rocks, no problem.

3:00 PM, I’m there. We’ve got our gear, and we’re heading to the port. I put on:

  • A wetsuit
  • Harness
  • Helmet
  • Life jacket

A few moments later, we’re all in the boat with all the necessary equipment.

“Guys, there’s no good wind near Fuerteventura, so we’re going to Lanzarote,” the captain informed us. “It will take us 30 minutes to get there.”

So I got comfortable and prepared for the journey. Anyone who has ever ridden a small motorboat at full speed through the waves can imagine what the trip was like. The waves suddenly become incredibly hard, and every steep rise sends the boat flying high before it slams back into the hard water. It’s fun, you just have to hold on tight.

All our instructors are Italian, there are three of them: our captain and two others who jump into the water with us to give instructions and set up the equipment. It’s around 4:00 PM, the sky is cloudy, and the sun is slowly moving towards the horizon. On the islands at this time of year, the sun sets around 6:00 PM, so it’s not exceptionally warm. The first instructor jumps into the water to set up the equipment and immediately shudders from the cold, despite his thick wetsuit. When the first student jumped in after him, it was my turn.

Into the Water

I looked at the size of the kite: 15 square meters. It was the largest kite they had. After my experience from the previous lesson, where the wind was strong enough to throw me left and right, even with an 11m² kite, I asked the Italian instructor if it was the right size for me, since I don’t weigh much.

“Yes, the wind is not so strong, so this one is good for now,” he assured me.

So I jumped into the cold water.

As it turned out a few moments later, he was right. The wind wasn’t strong, but with my light weight, it was perfect. After a few brief instructions and losing my board once in the ocean (luckily, the captain came by with the boat and helped me retrieve it), I slowly but surely started to swim. At first, I timidly swam a few meters to the right, then to the left, then again and again. Within an hour, I was able to launch freely and swim in different directions. The instructors only swapped my board for one that made it easier to cut through the waves and then took care of the rest of the group, leaving me alone in the open ocean.

The sun was already low on the horizon, the wind was losing its strength, and I was starting to get cold. The lesson was coming to an end. The boat approached each of us, the instructors collected the equipment, and we all got back on board.

“Congratulations, Filip, today you have become a kitesurfer. You have joined the small but amazing group of worldwide kitesurfers,” the captain said as I boarded the boat.

After hours in the water and swallowing liters of salt water, those words were music to my ears. I had finally achieved the goal of my trip to this island.

The Journey Home

After a few minutes, all the students were on the boat. The captain must have felt that it was Friday and there was no need to rush. He set a course for Fuerteventura and slowly, gently pulled the throttle. The engine purred, and we began to move unhurriedly towards the island.

The boat had one more thing that always made my time on the ocean more enjoyable: a music player. Olaf often treated us to his favorite songs from a USB stick connected to the device. He didn’t forget to do it this time either.

So there we were, sailing at a slow pace. The three Italians had been discussing something for several minutes, gesturing intensively. We, the students, sat in the corners of the boat in silence, warming up in our extra wetsuits. Suddenly, a song by my favorite band, “Comfortably Numb” by Pink Floyd, started playing from the speakers. I just asked Olaf if he could turn it up. He cranked it up to full volume, and the Italians, who had been passionately discussing, fell silent.

To our right was the endless ocean, over which the sun was setting, the sky shimmering with a beautiful gradient of blue. The last rays of light fell on the small island of Lobos to our left. In front of us, Fuerteventura grew larger and larger. And Pink Floyd played melancholically from the speakers.

The whole boat was silently savoring the moment, in no hurry to get home.

It was my last day in the Canary Islands.

🇵🇱 Wersja Polska

To był ostatni dzień mojego pobytu na Wyspach Kanaryjskich. W sumie były to już 2 miesiące odkąd wyjechałem z Polski w ucieczce przed zimą. Na Fuertaventurze wciąż było ciepło. Co prawda pogoda z dnia na dzień nagle zmieniła się z ciepłej na wcale-nie-tak-ciepłą. Co spowodowało, że lokalsi zaczęli ubierać kurtki zimowe, a ja natomiast bluzę z kapturem. Mimo wszystko, słońce nadal świeciło w pełni, a jedyną oznaką lokalnej zimy były silne i dość chłodne wiatry. Wyspy Kanaryjskie należą do Hiszpanii i w teorii to wciąż Europa, jednak zarówno pogodą, krajobrazem jak i położeniem geograficznym bliżej im do Afryki.

Dwa tygodnie na wyspie

Na Fuertaventurze byłem 2 tygodnie. Dlaczego tak długo? To pytanie pewnie zadałaby osoba, która odwiedziła już to miejsce i wie, że poza wieloma plażami (które swoją drogą są najładniejsze jakie do tej pory widziałem), kilkoma górami-wulkanami i pojedynczymi atrakcjami w stylu latarni morskiej na samym końcu wyspy, nie ma co tutaj zwiedzać. Kilka dni wystarczy żeby zobaczyć wszystko i wygrzać się na plaży.

Wyspa ta słynie z jeszcze jednej rzeczy - sportów wodnych. Dużo dzikich i nie zabudowanych plaż, łatwy dostęp do oceanu i położenie geograficzne, przez które przewija się dużo wiatrów sprawia, że jest to świetne miejsce na wszelkie sporty wodne. Na wyspie jest mnóstwo punktów, w których można wypożyczyć sprzęt do:

  • Surfingu
  • Paddle
  • Windsurfingu
  • Kitesurfingu (zyskującego ostatnio na popularności)

Ja też poszedłem za trendem i te dwa tygodnie na wyspie przeznaczyłem właśnie na naukę Kite’a.

Samotny kitesurfer na plaży

“If you learn Kite on Fuertaventura, then you can swim anywhere in the world” — mawiał nasz instruktor i kapitan statku Olaf

Ostatni dzień

Wróćmy jednak do wspomnianego na początku, ostatniego dnia mojego pobytu na wyspach. Sytuacja jest napięta. Mamy piątek i następnego dnia leciałem do Madrytu, a po 3 dotychczasowych lekcjach nie posiadałem jeszcze wystarczających umiejętności, aby swobodnie pływać. Zależało mi więc, aby spróbować jeszcze jeden ostatni raz.

“Guys, can we reschedule course to 15:00? There is no good wind in the morning” — brzmiał głos Olafa w słuchawce telefonu

Kolejne już przeniesienie godziny mojego ostatniego kursu nie zwiastowało nic dobrego. Z nadzieją patrzyłem na stronę WindGuru na poprawę warunków pogodowych. Zdałem się jednak na naszych trenerów, że znajdą odpowiedni spot.

O lekcjach Kitesurfingu na Fuertaventurze trzeba wiedzieć jedną rzecz - odbywają się one na otwartym oceanie, a nie tam gdzie wszyscy doświadczeni kitesurferzy pływają, czyli przy plaży. Powód jest uzasadniona. Kite w rękach niedoświadczonego adepta może doprowadzić do poważnych uszkodzeń ciała, a nawet do śmierci. Wystarczy, że wleci rozpędzony w skały. Dlatego też, szkoły na Fuertaventurze wolą wyrzucać swoich podopiecznych na ocean. Nie ma skał wokół, nie ma problemu.

Punkt 15:00, jestem na miejscu. Ogarnęliśmy sprzęt i jedziemy do portu. Ubieram:

  • Piankę
  • Uprząż
  • Kask
  • Kapok

Chwile później wszyscy siedzimy już w łódce z całym potrzebnym sprzętem.

“Guys, there is no good wind near Fuertaventura, so we will go to Lanzarote” — poinformował nas kapitan statku — “It will take us 30 minutes to get there”

Zająłem więc wygodną pozycję i przygotowałem się na podróż. Kto pływał małą łódką motorową przez fale przy pełnej prędkości zapewne domyśla się jak ta podróż wyglądała. Nagle fale stają się niewiarygodnie twarde i każde większe wzniesienie powoduje, że łódka wzlatuje wysoko po czym z impetem uderza w twardą wodę. Fajnie jest, tylko trzeba się mocno trzymać.

Wszyscy nasi instruktorzy to Włosi, jest ich trzech: nasz kapitan oraz dwóch, którzy wskakują razem z nami do wody, aby dawać instrukcje i rozwijać sprzęt. Jest około 16:00, nad nami chmury a słońce powoli zmierza ku horyzontowi. Na wyspach o tej porze roku zachód słońca następuje już około godziny 18:00. Nie jest więc wyjątkowo ciepło. Pierwszy instruktor wskakuje do wody aby rozwinąć sprzęt i od razu wzdryga sie z zimna pomimo grubej pianki na sobie. Gdy pierwszy kursant wskoczył za nim do wody, przyszła kolej na mnie.

Do wody

Spojrzałem na rozmiar kite’a. 15 metrów kwadratowych. To był największy latawiec jaki mieli w asortymencie. Po doświadczeniach z poprzedniej lekcji, gdzie wiatr był na tyle silny, że miotało mną na prawo i lewo, mimo, że miałem tylko 11 m², zapytałem Włoskiego instruktora, czy to odpowiedni rozmiar dla mnie, bo za dużo to ja nie ważę.

“Yes, the wind is not so strong, so this one is good for now” — zapewnił mnie.

Wskoczyłem więc do tej zimnej wody.

Jak się chwile później okazało, miał rację. Wiatr nie był silny, ale przy mojej niespecjalnie dużej wadze był idealny. Po krótkich instrukcjach, jednorazowym zgubienia deski na oceanie (na szczęście kapitan podpłynął łódką i pomógł mi ją odzyskać), powoli, z zdecydowanym progresem zacząłem pływać. Na początku nieśmiało, podpłynąłem kilka metrów w prawo, w lewo, potem jeszcze raz i jeszcze. W ciągu godziny potrafiłem już swobodnie startować i pływać w różne strony. Instruktorzy wymienili mi jedynie deskę na taką, która łatwiej pozwalała ciąć fale i zajęli się resztą grupy, zostawiając mnie samemu sobie na otwartym oceanie.

Słońce znajdowało się już nisko na horyzoncie, wiatr tracił na sile, a ja sam byłem już trochę wyziębiony. Lekcja zbliżała się ku końcowi. Łódka podpływała po kolei do każdego z nas, instruktorzy zbierali sprzęt a my pakowaliśmy się na pokład.

“Congratulations Filip, today you have become kitesurfer. You have joined small, but astonishing group of worldwide kitesurfers” — zabrzmiał Kapitan Statku gdy wchodziłem na pokład łódki.

Po godzinach spędzonych w wodzie i litrach wypitej słonej wody, słowa te były jak miód na moje uszy (co to w ogóle znaczy?). W końcu, udało mi się zrealizować cel mojej wyprawy na tę wyspę.

Droga do domu

Po kilku minutach wszyscy kursanci byli już na łódce. Kapitan Statku chyba poczuł, że to już piątek i nie ma powodu się nigdzie śpieszyć. Obrał kurs na Fuertaventure i powoli, lekko pociągnął wajchę gazu. Silnik zamruczał i nie śpiesznie zaczął popychać łódkę w stronę wyspy.

Pojazd ten miał jeszcze jedną rzecz, która zawsze umilała mi pływanie po oceanie - odtwarzacz muzyki. Olaf, często raczył nas swoimi ulubionymi kawałkami z podłączonego do owego urządzenia pendrive’a. Nie omieszkał zrobić to i tym razem.

Płyniemy więc powolnym tempem, Włosi w trójkę od kilkunastu minut dyskutują na nieznane mi tematy intensywnie gestykulując. A my kursanci siedzimy rozłożeni po kątach łódki w ciszy, grzejąc się w dodatkowych piankach. I nagle, z głośników wydobywa się piosenka mojego ulubionego zespołu, Comfortably Numb grane przez Pink Floyd. Zapytałem tylko Olafa, czy da głośniej. Dał na pełną moc, a dyskutujący żarliwie do tej pory Włosi ucichli.

Z naszej prawej strony rozpościerał się bezkresny ocean, nad którym właśnie zachodziło słońce, a niebo mieniło się pięknym gradientem błękitu. Ostatnie promienie światła padały na małą wyspę Lobos, znajdującą się po naszej lewej stronie. Przed nami powoli, coraz bardziej, rosła Fuertaventura. A z głośników melancholijnie grali Pink Floydzi.

Cała łódka w ciszy konsumowała tę chwilę, wcale nie śpiesząc się do domu.

To był ostatni dzień mojego pobytu na Wyspach Kanaryjskich.